ولایت

‌امام حسن علیه‌السلام، آیه «وَ أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّث»(ضحی/11) را اینگونه معنا کرده‌اند: ای محمّد، در مورد الطاف ابوطالب در حق خودت، و فضائل علی علیه‌السلام در کتاب خدا سخن بگو تا ولایت او را بپذیرند.

‌امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «يَعْرِفونَ‌ نِعْمَةَ اللَّهِ‌ ثُمَ‌ يُنْکِرونَها وَ أکْثَرُهُمُ‌ الْکافِرونَ‌»{آنها نعمت خدا را می‌شناسند؛ سپس آن را انکار می‌کنند؛ و اکثرشان کافرند}(نحل/83) می‌فرماید: خداوند مردم را با ولایت علی علیه‌السلام آشنا کرد و به آنان امر فرمود که ولایت وی را بپذیرند، اما [بعضی از] آن‌ها بعد

‌امام باقر علیه‌السلام: در آیه «قُلْ‌ بِفَضْلِ‌ اللَّهِ‌ وَ بِرَحْمَتِهِ‌ فَبِذٰلِکَ‌ فَلْيَفْرَحوا»،{بگو که باید به فضل و رحمت خدا شادمان شوند}(یونس/58)، منظور از «فضل‌الله»، اقرار به نبوّت رسول خدا صلی الله علیه و آله است و منظور از «رحمته» اقرار به ولایت علی علیه‌السلام است.

برید عجلی: از ‌امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «أوَ مَن کانَ مَیْتًا فَأحْیَیْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نورًا یَمْشی بِهِ فِی النّاسِ کَمَن مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ لَیْسَ بِخارِجٍ مِنها کَذٰلِکَ زُیِّنَ لِلْکافِرینَ ما کانواْ یَعْمَلونَ»{آیا کسی که مرده[دل] بود و زنده اش گردانیدیم و برای او نوری پدید آوردیم تا در

‌امام باقر علیه‌السلام در مورد آیه «أوْ تَقولَ لَوْ أنَّ اللَّهَ هَدانی لَکُنتُ مِنَ الْمُتَّقین»{اگر خدا هدایتم می‌کرد، مسلّماً از پرهیزگاران بودم}(زمر/57) فرمود: منظور، هدایت به سوی ولایت علی علیه‌السلام است. و خداوند ایشان را پاسخ داده و می‌فرماید: «بَلیٰ قَدْ جاءَتْکَ آیاتی فَکَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَکْبرْتَ وَ کُنتَ مِنَ

ابن عباس درباره آیه «وَ مَنْ أعْرَضَ عَن ذِکْری فَإنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنکا»{هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگیِ سختی خواهد داشت}(طه/124) گفت: مفهوم آیه این است که هرکس ولایت علی علیه‌السلام را ترک کند، خداوند او را در برابر هدایت کور و کر می‌کند.

‌امام کاظم علیه‌السلام: معنی عبارت قرآنی «هُوَ الَّذی أرْسَلَ رَسولَهُ بِالْهُدیٰ وَ دِینِ الْحَق»{او کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست، فرستاد} چنین است که: خداوند خود به پیامبر صلی الله علیه و آله مسأله ولایت و وصیت را امر فرمود؛ زیرا ولایت، دین حق است تا

‌امام کاظم علیه‌السلام: معنای آیه «يُريدونَ‌ لِيُطْفِئوا نورَ اللَّهِ‌ بِأفْواهِهِمْ‌ وَ اللَّهُ‌ مُتِمُ‌ نورِهِ‌»(صف/8) این است که: می‌خواهند نور ولایت امیرالمؤمنین را با دهانشان خاموش کنند، اما خداوند نور ‌امامت را کامل می‌کند.

‌امام باقر علیه‌السلام: آیه «وَ الَّذینَ کَفَرواْ أوْلیاؤُهُمُ الطّاغوت){کسانی که کافر شده‌اند، سرورانشان [همان] طاغوتند}(بقره/257) درباره دشمنان اهل بیت و دنباله‌روان آن‌ها نازل شده است. اینان مردم را از نور که همان ولایت علی علیه‌السلام است بیرون آورده و به تاریکی روی آوردند که همان پذیرش ولایت دشمنان ایشان است.

‌امام باقر و ‌امام صادق علیهماالسلام درباره آیه «لِیُخْرِجَکُم مِنَ الظُّلُماتِ إلَی النّور»(احزاب/43) می‌فرمایند: یعنی از [تاریکی] کفر به [نور] ایمان که همان ولایت علی علیه‌السلام است.