ابن عباس: منظور از آیه «إنَّ الْإنسانَ لَفی خُسْرٍ»{بی‌شک انسان در زیان‌کاری بزرگی است}(عصر/2) ابوجهل است. و منظور از آیه «إلّا الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلوا الصّالِحاتِ»{جز کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند}(عصر/3) علی علیه‌السلام و سلمان هستند. و منظور از «اولین پیشگامان» در آیه «وَ السّابِقونَ الْأوَّلونَ
ابوعبدالرحمان سلمی: من چهار فضیلت از علی بن ابی‌طالب حفظ هستم ولی فقط به خاطر حسادت آن‌ها را به زبان نمی‌آورم. به او گفتند: آن چهار فضیلت کدام است؟ گفت: آیه «الَّذینَ یُنفِقونَ أمْوالَهُم بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانیَةً فَلَهُمْ أجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا
ابن عباس: علی علیه‌السلام فقط چهار سکه نقره داشت. یک سکه را شب صدقه داد، یک سکه دیگر را روز، و یک سکه را پنهانی صدقه داد و آخرین سکه را هم علنی. در نتیجه آیه «الَّذینَ یُنفِقونَ أمْوالَهُم بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانیَةً فَلَهُمْ أجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ
امام صادق علیه‌السلام در شأن نزول آیه «وَ مَثَلُ الَّذینَ یُنفِقونَ أمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَتَثْبِیتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ کمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أصابَهَا وابِلٌ فَآتَتْ أُکلَهَا ضِعْفَینِ فَإنْ لَمْ یصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ وَاللَّهُ بِما تَعْمَلونَ بَصیر»{کسانی که اموالشان را برای به‌دست‌آوردن رضایت خدا و قرص‌کردن دل و قوی‌کردنِ وجودشان در راه
امام باقر علیه‌السلام: مقداری مال و زیورآلات را برای رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آوردند در حالی که یاران آن حضرت هم حضور داشتند. پیامبر(ص) آن را تا به آخر میان آن‌ها تقسیم کرد. وقتی تمام شد، مردی از فقیران مهاجر که موقع تقسیم اموال غایب بود، آمد. وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله
ابوهریره: مردی نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: یا رسول الله، آیا دیده‌ای که فلانی با اندک کالایی سوار بر کشتی شده و به چین سفر کرده و خیلی زود بازگشته و سود بسیار برده به گونه‌ای که دوستانش به وی حسادت می‌ورزند و
ابن عباس: روزی عبدالله بن سلام و جماعتی از یهودیان مسلمان شده به ملاقات رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده و عرض کردند: یا رسول الله؛ خانه‌های ما دور از اینجاست و جز مسجد جایی برای گفتگو نمی‌یابیم. قوم ما چون دریافتند ما خدا و رسول او را
عمار یاسر: علی بن ابی طالب در حال خواندن نافله بود که در حالت رکوع سائلی نزد وی آمد. پس انگشتری خود را در آورد و به سائل داد. سپس نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده و آن حضرت را از موضوع آگاه نمود. آنگاه آیه: «إنَّما
جابر بن عبدالله انصاری: در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که یک عرب پریشان حال و ژولیده احوال بر ما وارد گشت که جامه‌های کهنه و پاره بر تن داشت و فقر از رخسارش می‌بارید. وقتی وارد شد و سلام داد، این ابیات را خواند:
عبدالله بن عباس در حالی که بر لبه چاه زمزم نشسته بود، از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت نقل می‌کرد. مردی با چهره‌ای پیچیده با عمامه وارد شد. هر چه ابن عباس «قال رسول الله» می‌گفت و روایتی نقل می کرد، آن مرد هم «قال رسول الله»
