امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: این اُمّت، به هفتاد و سه فرقه پراکنده می‌شوند که هفتاد و دو فرقه از آن‌ها در آتش‌اند و یکی در بهشت است. اینها همان کسانی هستند که خدای متعال فرمود: «وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ یَهْدونَ بِالْحَقِّ وَ بِه یَعْدِلون»{از آنهایی که آفریده‌ایم، گروهی به حق هدایت
ابابصیر: امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله به دنبال امیرالمؤمنین علیه السلام که در مسجد مقداری شن جمع کرده بود و سرش را روی آن گذاشته و خوابیده بود، رفت. آن حضرت با پا او را تکان دادند و به او فرمودند: ای جنبنده‌ی
اصبغ بن نباته: حارث همدانی به همراه جمعی از شیعیان که من هم در میان آن‌ها بودم، به دیدار امیرالمؤمنین علیه‌السلام رفتند. حارث بیمار بود و هنگام راه رفتن تلو تلو می‌خورد و با عصای سرکجش به زمین ضربه می‌زد تا با آن تکیه کند. امام علی برای حارث ارزش
امیرمؤمنان علیه‌السلام: من [به اذن خدا] مردم را به بهشت و جهنم تقسیم می‌کنم، من فاروق اکبرم! من صاحب عصا و نشانه هستم!
شُریک بن عبدالله قاضی: هنگام بیماری أعمش -که بر اثر آن درگذشت- به عیادتش رفتم و در آنجا بودم که ابن شبرمه و ابن أبی لیلی و ابوحنیفه وارد شدند و حال او را پرسیدند؛ أعمش از ضعف و ناتوانی شدید خود گلایه کرد و از گناهان خود که از
امیرالمؤمنین علیه‌السلام: روزی به همراه قنبر به پشت کوفه رفتم و به او گفتم: آیا آنچه را که من می‌بینم تو هم می‌بینی؟ گفت: خیر، من ناتوانم یا امیرالمؤمنین! به دیگران گفتم: ای یاران، آیا آنچه را من می‌بینم، شما هم می‌بینید؟ گفتند: خیر، ما ناتوانیم یا امیرالمؤمنین. گفتم: سوگند
عبدالله بن مسعود: رسول خدا صلی الله علیه و آله از خانه زینب دخت جحش بیرون آمد تا اینکه به خانه اُمّ سلمه آمد. شخصی آمد و در زد. پیامبر فرمود: ای اُمّ سلمه، برخیز و در را برای وی باز کن. عرض کرد: یا رسول الله، این کیست که
خدای عزّوجل: ولایت علی بن أبی طالب دژ من است، هر که وارد دژ من گردد از عذابم در امان است.
عبدالله بن عمر: از پیامبر صلی الله علیه و آله درباره علی بن أبی‌طالب علیه السّلام پرسیدم، فرمود: مردم را چه می‌شود که منکر کسی می‌شوند که نزد خدا منزلتی همچون منزلت من دارد؟! بدانید که هرکس علی را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست داشته باشد
خدای جلّ جلاله: اگر مردم جملگی بر حب/ولایت علی اجماع می‌کردند، دوزخ را نمی‌آفریدم.
