ابابصیر: امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله به دنبال امیرالمؤمنین علیه السلام که در مسجد مقداری شن جمع کرده بود و سرش را روی آن گذاشته و خوابیده بود، رفت. آن حضرت با پا او را تکان دادند و به او فرمودند: ای جنبنده‌ی
محمّد بن حنظلة: به امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: از بعضی شیعیان و دوستداران شما شنیدم که از پدرتان روایتی را نقل می‌کردند. امام فرمود: چه روایتی؟ عرض کردم این روایت: «بیشترین وقتی که هر شخصی نسبت به جایگاه ما غبطه می‌خورد، وقتی است که جانش به گلویش می‌رسد.» امام
سعید بن یسار: به عیادت زکریا بن شاپور که اهل فضل و ورع و خشوع بود رفتم و هنگام مرگ بر بالینش حضور یافتم، دست خود را دراز کرد و گفت: یا علی، دستم سفید شد! خدمت امام صادق علیه‌السلام رسیدم و محمد بن مسلم در محضر ایشان بود. وقتی
امام صادق علیه‌السلام: هر مؤمنی که بمیرد رسول خدا صلی الله علیه و آله و علی علیه‌السلام با هم بر او وارد می‌شوند؛ پیامبر بالای سر او و امام علی پایین پایش می‌نشیند. رسول خدا سرِ مبارک خود را پایین می‌آورد و به او می‌فرماید: ای دوستدار خدا، به تو
ابوهُریره: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مورد آیه «یَوْمَ یَفِرُّ المرْءُ مِنْ أَخِیهِ * وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ»{روزی که آدمی از برادرش، و از مادرش و پدرش می‌گریزد}(عبس/35-34) فرمود: کسی که با ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام وارد قیامت شده باشد، از مصادیق آیات فوق استثنا شده است؛
امام سجاد علیه‌السلام در مورد آیه «یَاحَسْرَتی عَلی مَا فَرَّطتُ فی جَنبِ الله» {افسوس بر من از كوتاهي‌هايى كه در مورد جنب‌الله كردم!} (زمر/56) فرمود: مقصود از «جنب الله» علی علیه السلام است؛ او حجّت خدا بر خلقش در روز قیامت است، وقتی روز قیامت شود، خداوند به خازنان جهنم
جابر بن عبدالله: رسول خدا صلی الله علیه و آله بلند شد و بازوی علی بن أبی طالب علیه‌السلام را چنان بلند کرد که سپیدی زیر بغل او آشکار شد و به او فرمود: خداوند به خاطر تو هفت خصلت به من عطا فرموده است. عرض کردم، این هفت امتیازی
رسول خدا صلی الله علیه و آله: وقتی روز قیامت شود علی بن أبی طالب بر بالای «فردوس» که کوهی مشرف بر بهشت است می‌نشیند و عرش جهان بالای آن است و از دامنه‌ی آن چشمه‌ها می‌جوشد و جویبارهای آن در بهشت جاری می‌شوند. امام علی بر تختی از نور
زراره: امام باقر علیه‌السلام در مورد آیه «فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ قِیلَ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَدَّعُون»{و آن‌گاه که آن لحظه را نزدیک ببینند، چهره‌های کسانی که کافر شده‌اند در هم می‌رود و گفته می‌شود: «این است همان چیزی که آن را فرا می‌خواندید!»}(مُلک/27) فرمود: این
ابوهُریره: رسول خدا صلی الله علیه و آله روزی به عمر خطّاب فرمود: ای عمر، در بهشت درختی وجود دارد که شاخ و برگ آن همه‌ی خانه‌ها و مجالس و کاخ‌های بهشتی را پوشش می‌دهد، ریشه‌ی این درخت در خانه‌ی من است. سه روز از این موضوع گذشت و پیامبر
