اداری

جابر بن عبدالله و ابوسعید خدری: ما منافقان را در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله به دشمنی‌شان با علی می‌شناختیم.

حارث هَمْدانی: نزد امیرالمؤمنین علی بن أبی طالب علیه السّلام رفتم که فرمود: چه چیزی تو را به اینجا آورد؟ عرض کردم: محبتی که از شما در دل دارم یا امیرالمؤمنین. فرمود: ای حارث، آیا مرا دوست داری؟ عرض کردم: آری به خدا یا امیرالمؤمنین. فرمود: بدان که چون جان

رسول خدا صلی الله علیه و آله: ای مردم، علی را دشنام نداده و به وی حسادت نکنید که او ولیّ هر مرد و زن مؤمنی بعد از من است. پس به خاطر من او را دوست بدارید و به کرامت من اکرامش کنید و برای رضای خدا و رسولش

نظّام: علی بن ابی طالب محنتی بر متکلم است. اگر حقش را زیاد گوید غلو کرده است و اگر حقش را کم دهد مرتکب کار بدی شده است، و راه میانه این دو حد، باریک و حساس و صعب العبور است مگر برای فرد باهوش و تیز فهم.

فردی یهودی به علی علیه السلام گفت: محمد گفت: در هر انار، دانه‌‌ای از بهشت است. من یک انار را شکستم و همه دانه‌هایش را خوردم! علی علیه السلام فرمود: رسول الله صلی الله علیه و آله راست گفت. دستش را به ریش یهودی زد و دانه اناری از آن

امیرالمؤمنین علیه السلام به اهل بصره فرمود: من حق امانت شما را ادا کردم و شما را به غیب نصیحت کردم، ولی شما مرا متهم کردید و دروغگو شمردید، خداوند نیز جوان ثقیف را بر شما مسلّط می‌کند. گفتند: جوان ثقیف کیست؟ گفت: مردی که تمام حرمت‌های الهی  هتک می‌کند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: اگر خلایق بر ولایت تو گرد می‌آمدند، خداوند دوزخ را نمی‌آفرید، اما تو و شیعیانت در روز قیامت رستگارید.