برید عجلی: از امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «أوَ مَن کانَ مَیْتًا فَأحْیَیْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نورًا یَمْشی بِهِ فِی النّاسِ کَمَن مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ لَیْسَ بِخارِجٍ مِنها کَذٰلِکَ زُیِّنَ لِلْکافِرینَ ما کانواْ یَعْمَلونَ»{آیا کسی که مرده[دل] بود و زنده اش گردانیدیم و برای او نوری پدید آوردیم تا در
امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «إنَّمَا أنتَ مُنذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هاد»(تو فقط هشداردهنده‌ای، و هر قومی رهبری دارد)(رعد/7) فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده است: «مُنذِر» من هستم. امام باقر علیه‌السلام در ادامه فرمود: و در هر زمانه‌ای، امامی از ما مردم را به سوی آنچه
ابوبصیر: به امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: منظور از آیه «إنَّما أنتَ مُنذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هاد»{تو فقط هشداردهنده‌ای، و هر قومی رهبری دارد}(رعد/7) چه کسانی هستند؟ فرمود: «مُنذِر» رسول خدا صلی الله علیه و آله و «هادی» علی علیه‌السلام است. عرض کردم: قربانت گردم، آیا این هدایت‌گری و راهبری
رسول خدا صلی الله علیه و آله: وقتی مرا به معراج بردند، به جایی رسیدم که میان من و پروردگارم نه فرشته مقرّبی بود و نه فرستاده و پیامبری. در آن مقام هر حاجتی از خدا خواستم بهتر از آن را به من عطا فرمود. در آنجا آوایی شنیدم که
امام باقر علیه‌السلام: آیه «وَ الَّذینَ کَفَرواْ أوْلیاؤُهُمُ الطّاغوت){کسانی که کافر شده‌اند، سرورانشان [همان] طاغوتند}(بقره/257) درباره دشمنان اهل بیت و دنباله‌روان آن‌ها نازل شده است. اینان مردم را از نور که همان ولایت علی علیه‌السلام است بیرون آورده و به تاریکی روی آوردند که همان پذیرش ولایت دشمنان ایشان است.
زاذان: شنیدم که امیرمؤمنان علی بن ابی طالب علیه‌السلام می‌فرماید: اگر بالشی دو تا گردد و بر روی آن بنشینم[=مجلسی مهیا گردد]، میان اهل تورات با توراتشان، میان اهل انجیل با انجیلشان، میان اهل زبور با زبورشان و میان مسلمانان با قرآنشان چنان قضاوت می‌کنم که نزد خداوند متعال بالا
عبّاد بن عبدالله: مردی در حضور امیرالمؤمنین علیه‌السلام برخاست و گفت: یا امیرالمؤمنین، مرا از مصداق آیه «أفَمَنْ کانَ عَلىٰ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ کِتابُ مُوسىٰ اماما وَ رَحْمَةً»{آیا کسی که از جانب پروردگارش بر حجّتی روشن است و شاهدی از [خویشان] او، پیرو
امام رضا علیه‌السلام: در یک روز جمعه، امیرالمؤمنین علیه‌السلام خطبه نماز خواند و فرمود: قسم به کسی که دانه را شکافت و جنبدگان را آفرید،کسی از قریش نیست که بر او ستمی روا شده باشد مگر آنکه درباره او آیه‌ای نازل شده است. مردی از جا برخاست و گفت: یا
ابن عباس درباره «آیه نجوا» می‌گوید: خداوند با این آیه سخن گفتن با پیامبر صلی الله علیه و آله را حرام فرمود و لازم بود اگر کسی قصد گفتگو با وی را داشت، یک درهم صدقه بدهد. اما با وجود چنین شرطی، دیگر کسی حاضر نبود به دیدار پیامبر بیاید
علی علیه‌السلام: من اولین کسی بودم که بعد از نزول آیه «نجوا» با رسول خدا صلی الله علیه و آله دیدار و گفتگو کردم. دیناری داشتم که آن را با ده درهم عوض کردم و با آن ده بار با پیامبر ملاقات کردم، یعنی هربار که به دیدار او می‌رفتم
