پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله: وقتی در شب معراج، خدای متعال من را با پیامبران در یک جا جمع کرد، فرمود: ای محمّد، از آنها بپرس که برای چه چیزی به نبوّت مبعوث شدید؟ آنها گفتند: برای شهادت به لا إله إلّا الله و اقرار به نبوّت تو و پذیرش ولایت علی بن
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: وقتی به معراج برده شدم و به آسمان چهارم رسیدم که دیگر جبرئیل نمی‌توانست من را همراهی کند، خانه‌ای دیدم از یاقوت سرخ. جبرئیل به من گفت: ای محمّد، این «بیت المعمور» را خدا پنجاه هزار سال قبل از خلقت آسمان‌ها و زمین خلق کرده است. آنجا
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: ای مردم، چه کسی از خدا نیکو گفتارتر است؟! چه کسی راستگوتر از خداست؟! ای مردم، پروردگار شما جلَّ جلالُه به من دستور داده که علی(ع) را بزرگ، امام، خلیفه، جانشین و وزیر خودم بر شما قرار بدهم. ای مردم، بدانید که علی(ع) بعد از من دروازه
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: بعد از من، فتنه‌ای تاریک اتفاق می‌افتد و کسی از آن نجات پیدا می‌کند که به «عروة الوثقی» متوسل شود. گفته شد: عروة الوثقی چیست؟ فرمود: ولایت سید اوصیاست. گفته شد، سید اوصیا کیست؟ فرمود: امیرالمؤمنین! عرض شد: یا رسول الله، امیرالمؤمنین کیست؟ فرمود: او مولا و
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله: من و علی(ع) پدران این اُمّت هستیم. حقّ ما بر این امت بیشتر از حق پدر و مادرانی است که آنان را به دنیا آورده‌اند؛ زیرا اگر از ما اطاعت کنند، آنها را از آتش نجات می‌دهیم و به بهشت جاودان می‌بریم و ایشان را از بندگی به
انس بن مالک: پیش علی بن ابی طالب علیه‌السلام بودم، در همان ماهی که ضربت خورد. فرزندش حسن علیه‌السلام را صدا کرد و فرمود: ابامحمّد، منبر برو و حمد و سپاس خدا را بسیار بگو و از جدّت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به بهترین وجه یاد کن و بگو: خدا لعنت
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: حقّ علی علیه‌السلام بر این اُمّت همانند حق پدر بر فرزند است.
جابر بن عبدالله انصاری: به امام باقر علیه‌السلام عرض کردم: ای پسر رسول خدا(ص)، گروهی معتقدند که خدای تبارک و تعالی امامت را در نسل حسن(ع) و حسین(ع) قرار داده است. ایشان پاسخ داد: به خدا قسم دروغ گفتند! مگر نشنیده‌اند که خدای متعال فرموده است: «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقیَةً
محمود بن لَبید: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله رحلت کرد، فاطمه علیهاسلام همیشه بر سر قبور شهدا می‌رفت و بر سر قبر حمزه(ع) گریه می‌کرد. روزی، سر قبر حمزه(ع) رفتم و او را آنجا در حال گریه دیدم. صبر کردم تا آرام گرفت، بعد نزدیک رفتم و سلام دادم و گفتم:
شدّاد بن اوس: وقتی جنگ جمل اتفاق افتاد، با خودم گفتم: نه با علی(ع) می‌مانم و نه ضد او. نصف روز را نجنگیدم. شب شد و خدا در دلم انداخت که همراه علی(ع) شوم. به همراه او جنگیدم تا کار به پایان رسید. بعد عازم مدینه شدم و پیش اُمّ
