امام باقر علیه‌السلام درباره معنی آیه «فَاغْفِرْ لِلَّذینَ تابواْ وَ اتَّبَعواْ سَبیلَکَ وَ قِهِمْ عَذابَ الْجَحیم»{کسانی را که توبه کرده و راه تو را دنبال کرده اند ببخش و آنها را از عذاب آتش نگاه دار}(غافر/7) می‌فرماید: «فَاغْفِرْ لِلَّذینَ تابواْ» یعنی از ولایت جماعت بنی‌اُمیّه توبه کردند. «اتَّبَعواْ سَبیلَکَ» یعنی
امام صادق و امام باقر علیهماالسلام می‌فرمایند: در آیه 34 سوره محمد، منظور از «إنَّ الَّذینَ کَفَرواْ» یعنی بنی امیه و منظور از «صَدّواْ عَن سَبیلِ الله» یعنی اینکه مانع ولایت علیّ بن ابی طالب علیه‌السلام شدند.
امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «فَضَلّوا فَلا یَستَطیعونَ سَبیلاً»{گمراه شدند و نمی‌توانند راه را پیدا کنند}(اسراء/48 و فرقان/9) فرمود: منظور، راهی به سوی ولایت علی علیه‌السلام است، علی علیه‌السلام خودِ «سبیل» است.
عبدالله بن سلیمان: از امام صادق علیه‌السلام درباره آیه «قَدْ جاءَکُم بُرْهانٌ مِن رَبِّکُمْ وَ أنزَلْنا إلَیْکُمْ نُورًا مُبینًا»{در حقیقت برای شما از جانب پروردگارتان برهانی آمده است، و ما به سوی شما نوری تابناک فرو فرستاده‌ایم.}(نساء/174) پرسیدم. ایشان فرمود: منظور از «برهان»، محمد صلی الله علیه و آله است
امام صادق علیه‌السلام درباره آیه «هٰذا صِراطٌ عَلَیَّ مُسْتَقیمٌ»{این راهی است راست [که] به سوی من [منتهی می‌شود].}(حجر/41) می‌فرماید: به خدا قسم، «صراط مستقیم» علی علیه‌السلام است. او هم صراط است و هم میزان.
امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «یا لَیْتَنی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسولِ سَبیلاً»{ای کاش با پیامبر راهی برمی‌گزیدم}(فرقان/27) می‌فرماید: یعنی «ای کاش همراه پیامبر، علی علیه‌السلام را نیز برمی‌گزیدم.»
ابن عباس: آیه «وَ هُوَ الَّذی خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَراَ فَجَعَلَهُ نَسَباَ وَ صِهْرا»{او کسی است که از آب، انسانی را آفرید؛ سپس برای او نسب و سبب قرار داد}(فرقان/54) درباره پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شده است آن‌گاه که دخترش فاطمه سلام الله علیها را به همسری
امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلی الله علیه و آله، ابوبکر را به همراه آیه برائت به مکه فرستاد تا آن را در مراسم حج بر مردم تلاوت کند. پس جبرئیل نازل گشته و گفت: کسی جز علی علیه‌السلام نمی‌تواند آیات برائت را به جای تو ابلاغ کند. پس رسول
امام صادق علیه السّلام درباره آیات 21 و 22 سوره جن فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله مردم را به پذیرش ولایت علی دعوت فرمود، اما جمعی را خوش نیامد و به آن اعتراض کردند. پس خداوند این آیات را نازل فرمود: «قُلْ إنّی لا أمْلِکُ لَکُم ضَرًّا
عبدالله بن عباس در حالی که بر لبه چاه زمزم نشسته بود، از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت نقل می‌کرد. مردی با چهره‌ای پیچیده با عمامه وارد شد. هر چه ابن عباس «قال رسول الله» می‌گفت و روایتی نقل می کرد، آن مرد هم «قال رسول الله»
