ابوعبدالله جدلی: خدمت علی بن أبی طالب علیه‌السلام رسیدم و فرمود: دوست داری قبل از اینکه کسی به جمع ما اضافه شود تو را از سه چیز خبر دهم؟ عرض کردم: آری، فرمود: 1.من «عبدالله» هستم؛ 2.من مصداق حقیقی و درست عبارت «دابّة الأرض»[در قرآن] هستم؛ 3.برادر پیامبر در روی
ابابصیر: امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله به دنبال امیرالمؤمنین علیه السلام که در مسجد مقداری شن جمع کرده بود و سرش را روی آن گذاشته و خوابیده بود، رفت. آن حضرت با پا او را تکان دادند و به او فرمودند: ای جنبنده‌ی
سعید بن یسار: به عیادت زکریا بن شاپور که اهل فضل و ورع و خشوع بود رفتم و هنگام مرگ بر بالینش حضور یافتم، دست خود را دراز کرد و گفت: یا علی، دستم سفید شد! خدمت امام صادق علیه‌السلام رسیدم و محمد بن مسلم در محضر ایشان بود. وقتی
ابن عباس: رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرمود: شبی که به معراج رفتم، وارد بهشت شدم و در آنجا نوری را مشاهده کردم؛ به جبرئیل گفتم: این چه نوری بود که دیدم؟ گفت: ای محمّد این نه نور خورشید است و نه نور ماه، بلکه کنیزی از کنیزان
ابن عباس: پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: حلقه‌ی درِ بهشت از یاقوت سرخ روی صفحه‌هایی از طلاست؛ وقتی حلقه بر صفحه‌های طلا کوبیده می‌شود، صدای «علی» از آن بر می‌خیزد!
زید بن علی: مردی از صحابه به همراه جمعی به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله رسیدند؛ آن صحابه عرض کرد: یا رسول الله، درخت طوبا کجاست؟ فرمود: در خانه‌ی من در بهشت! شخص دیگری این سوال را پرسید و حضرت فرمود: در خانه‌ی علی بن أبی طالب در
امام باقر علیه‌السلام: مقصود از مؤذن در آیه «وَ نَادَی أَصحابُ الجنَّةِ أَصحابَ النَّار أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا قَالُواْ نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنُ بَیْنهمْ أَن لَّعْنَةُ اللَّهِ عَلی الظَّالِمِینَ»{و بهشتیان به دوزخیان می‌گویند: «ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود
جابر بن عبدالله: رسول خدا صلی الله علیه و آله بلند شد و بازوی علی بن أبی طالب علیه‌السلام را چنان بلند کرد که سپیدی زیر بغل او آشکار شد و به او فرمود: خداوند به خاطر تو هفت خصلت به من عطا فرموده است. عرض کردم، این هفت امتیازی
انس بن مالک: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: یقیناً علی بن أبی طالب همانند خورشیدی که در دنیا طلوع می‌کند، در بهشت خواهد درخشید!
زراره: امام باقر علیه‌السلام در مورد آیه «فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ قِیلَ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَدَّعُون» {و آن‌گاه که آن لحظه را نزدیک ببینند، چهره‌های کسانی که کافر شده‌اند در هم می‌رود و گفته می‌شود: «این است همان چیزی که آن را فرا می‌خواندید!»} (مُلک/27)
