امام باقر علیه‌السلام: وقتی به عباس -عموی پیامبر- دستور داده شد که درِ خانه‌اش را که به مسجدالنبی باز می‌شد ببندد، در حالی که علی علیه‌السلام اجازه داشت درِ خانه‌اش به مسجدالنبی باز بماند، به همراه جمعی از خاندان پیامبر، پیش پیامبر آمدند و گفتند: ای پیامبر خدا، چرا علی(ع) باید بتواند از مسجد وارد خانه‌اش شود و از همان جا بیرون برود؟ پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: این فرمان خداست، پس تسلیم حکم خدا باشید. این جبرئیل است که از طرف خدای عزّوجل با همین دستور پیش من آمده. سپس آن حالتی که در هنگام نزول وحی به ایشان دست می‌داد، به وجود آمد. وقتی آن حالت از بین رفت، پیامبر فرمود: ای عباس، جبرئیل از طرف خدای بلندمرتبه به من خبر داد که آن زمانی که تنها بودی، علی(ع) تو را تنها نگذاشت و مونس تنهایی تو بود. به همین خاطر، در مسجد هم او را از خودت جدا نکن. اگر علی(ع) را دیده بودی که چطور در بسترم به خود می‌پیچید و جانش را سپر بلای جان من کرد و خود را در برابر ضربات دشمنانش قرار داد و راضی بود او را به قتل برسانند ولی مصیبت قتل پیامبر خدا برطرف شود، آن وقت می‌فهمیدی که علی(ع) مستحق بهترین کرامت و بزرگداشت از طرف پیامبر و احترام و تعظیم از طرف خدای متعال است. به دلیل آنکه علی(ع) برخلاف همه مردم، در بستر من خوابید و جان خود را فدای جان من کرد، خداوند او را از بین بقیه برگزید و به او اجازه داد در مسجد النبی ساکن شود. و اگر علی(ع) را می‌دیدی که چه منزلت عظیمی پیش پروردگار عالم دارد و از چه شرافتی پیش فرشتگان مقرّب او برخوردار است و چه شأن و منزلت عظیمی در اَعلا عِلّیّین دارد، آن چیزی را که در اینجا برای او می‌بینی، ناچیز می‌دانستی. عموجان، مبادا در دلت، کینه و نفرتی نسبت به او داشته باشی، چون که در این صورت، به سرنوشت برادر خود، ابولهب گرفتار می‌شوی. ای عمو، اگر ساکنان آسمان‌ها و زمین‌ها، دشمنی علی(ع) را در دل داشته باشند، قطعاً خداوند آنان را نیست و نابود خواهد کرد و اگر همه کفّار، محبت او را در دل داشته باشند، خداوند به خاطر محبتشان به علی(ع) آنها را عاقبت‌به‌خیر خواهد کرد و به سمت ایمان هدایت می‌شوند و بعد از آن، با رحمت خود آنان را به بهشت وارد خواهد کرد. ای عمو، حقیقتاً شأن و منزلت علی(ع) بسیار بزرگ است. علی(ع) بسیار عالیقدر است و وزن اعمال او بسیار سنگین است. محبت علی(ع) را در ترازوی اعمال هرکس که قرار دهند، بر بدی‌های او برتری دارد و نفرت از او را در ترازوی هرکس که بگذارند، بر خوبی‌هایش می‌چربد!
عباس عرض کرد: ای پیامبر خدا، تسلیم شدم و رضایت دادم! سپس رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: عموجان، به آسمان نگاه کن، چه می‌بینی؟ عباس عرض کرد: خورشید پاک در آسمان صاف و روشن. پیامبر فرمود: ای عمو، اگر فضیلتی که خدای عزّوجل به علی(ع) عطا فرمود را بپذیری، از این خورشید در این آسمان هم بهتر است، و برکت این تسلیم‌شدن برای تو، بیشتر از برکت این خورشید بر گیاهان، دانه‌ها و میوه‌هایی است که خورشید آنها را رسانده، رشد داده و پرورش می‌دهد. بدان با پذیرفتن فضیلت علی(ع) و تسلیم شدن در برابر آن، تعدادی از فرشتگان مقرّب که عددشان از قطره‌های باران، برگ درختان، شن‌های روان، موهای حیوانات، انواع گیاهان، قدم‌ها و نَفَس‌ها و کلمات و پلک برهم زدن انسان‌ها بیشتر است، با تو دوستی و محبت می‌کنند و همگی یکصدا خواهند گفت: درود خدا بر عباس عموی پیامبر به خاطر اطاعت از پیامبر در مورد پذیرفتن فضیلت برادرش علی! پس خدا را ستایش کن و شکرگزار او باش که قسمت و نصیبت را بسیار بزرگ قرار داد و جایگاهت در ملکوت آسمان‌ها بسیار باشکوه شده است.
