امام باقر علیه‌السلام: [پس از اعلام ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام توسط پیامبر صلی الله علیه وآله در غدیر،] معاویه بلند شد، با غرور  و خشم از مجلس بیرون رفت، در حالی که دست راستش در دست ابوموسی اشعری و دست چپش در دست مغیرة بن شعبه بود و در همان حال می‌گفت: به خدا قسم، محمّد را به خاطر سخنانی که گفت تصدیق نمی‌کنیم و به ولایت علی اعتراف نمی‌کنیم.

در همین حال، آیات «فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلّیٰ * وَ لٰکِن کَذَّبَ وَ تَوَلّیٰ * ثُمَّ ذَهَبَ إلیٰ أهْلِهِ یَتَمَطّیٰ * أوْلیٰ لَکَ فَأوْلیٰ * ثُمَّ أوْلیٰ لَکَ فَأوْلیٰ»{او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند * بلکه تکذیب کرد و رویگردان شد * سپس به سوی اهل خود بازگشت در حالی که متکبّرانه قدم برمی‌داشت * عذاب الهی برای تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر! * و باز هم عذاب الهی برای تو شایسته‌تر است، شایسته‌تر!}(قیامت/31-35) نازل شد. رسول خدا قصد کرد او را برگرداند و بکشد، ولی جبرئیل به او گفت: «لا تُحَرِّکْ بِهِ لِسانَکَ لِتَعْجَلَ بِه»{زبانت را با عجله برای گفتن آن حرکت نده}(قیامت/16). رسول خدا نیز سکوت کرد.