امام باقر علیه السّلام: در حالی که مردان قریش مشغول گفتگو درباره موضوعی بودند، امیرمؤمنان علی بن أبی طالب علیه السّلام سر رسید، و چون او را دیدند، سکوت کردند. این کار آن‌ها بر آن حضرت گران آمد. نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: یا رسول الله، در محضر شما هفتاد مرد را به فرمان شما گردن زده‌ام و هشتاد مرد را در جنگ تن به تن به خاک افکنده‌ام، از این رو احدی از قریش و بزرگان عرب نیست که کینه مرا به دل نگرفته باشد! پس در حق من به درگاه خدا دعایی بفرمایید که مهر مرا در دل‌های مؤمنان افکند. پس رسول خدا سکوت فرمود تا اینکه آیه «إنَّ الَّذینَ ءامَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدًّا»{کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند، به زودی [خدای] رحمان برای آنان محبتی [در دلها] قرار می دهد}(مریم/96) نازل گردید. آن‌گاه پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: ای علی، خداوند آیه‌ای از کتاب خود درباره تو نازل فرمود و مهر تو را در دل هر مؤمنی قرار داد.
تفسیر فرات بن إبراهیم: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: جَاءَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام وَ قُرَیْشٌ فِی حَدِیثٍ لَهُمْ فَلَمَّا رَأَوْهُ سَکَتُوا فَشَقَّ ذَلِکَ عَلَیْهِ فَجَاءَ إِلَی النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَتَلْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ سَبْعِینَ رَجُلًا صَبْراً مِمَّا تَأْمُرُنِی بِقَتْلِهِ وَ ثَمَانِینَ رَجُلًا مُبَارَزَهً فَمَا أَحَدٌ مِنْ قُرَیْشٍ وَ لَا مِنْ وُجُوهِ الْعَرَبِ إِلَّا وَ قَدْ دَخَلَ عَلَیْهِمْ بُغْضٌ لِی فَادْعُ اللَّهَ أَنْ یَجْعَلَ لِی مَحَبَّهً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ فَسَکَتَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله حَتَّی نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهُ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا فَقَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله یَا عَلِیُّ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَنْزَلَ فِیکَ آیَهً مِنْ کِتَابِهِ وَ جَعَلَ لَکَ فِی قَلْبِ کُلِّ مُؤْمِنٍ مَحَبَّهً.
