امام باقر علیه‌السلام درباره آیه «إنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإحْسانِ وَ إیتاءِ ذِی الْقُرْبیٰ وَ یَنْهیٰ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنکَرِ وَ الْبَغْیْ»{خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان می‌دهد و از فحشا و منکر و ظلم، نهی می‌کند.}(نحل/90) فرمود: منظور از «عدل»، محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله است؛ هرکس از او اطاعت کند، عدالت دارد.

منظور از «احسان» علی علیه‌السلام است؛ هرکس ولایت او را بپذیرد، احسان کرده است و صاحب احسان در بهشت است.

منظور از «بخشش به نزدیکان»، خویشاوندان ما هستند؛ خدا به موّدت و محبّت ما و به بخشش در حق ما فرمان داده است، و از فحشا و هر که بر ما اهل بیت ظلم کرده و مردم را به پیروی از غیر ما دعوت می‌کند، نهی کرده است.