امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلی الله علیه و آله در پایان نماز خود دست‌ها را بلند کرد و به گونه‌ای که مردم بشنوند، در حق امیرالمؤمنین علیه‌السلام دعا فرمود و گفت: خداوندا، محبّت علی را در دل مؤمنان و هیبت و عظمت او را در دل منافقین جای بده! آنگاه آیه «إنَّ الَّذینَ آمَنواْ وَ عَمِلواْ الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدًّا»{کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، خداوندِ رحمان، محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد}(مریم/96) نازل گردید.
امام صادق علیه‌السلام در ادامه فرمود: ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام همان «ودّ»ی است که خداوند فرموده است و منظور از «تُنذِرَ بِه قَوْمًا لُدّا» [در آیه بعد]، بنی امیه هستند. پس [از نزول آیه]، رمع گفت: به خدا سوگند یک صاع خرما در سبدی کهنه و فرسوده نزد من محبوب‌تر است از آنچه محمد از پروردگارش درخواست نمود! چه می‌شد اگر از خدا می‌خواست فرشته‌ای را به یاریش بفرستد تا با کمک آن قوی گردد یا گنجی به او دهد تا بر این فقر و نداریش غالب آید؟!
خداوند متعال نیز [در پاسخ]، ده آیه از سوره هود را در حق او نازل فرمود که با آیه «فَلَعَلَّکَ تارِکٌ بَعْضَ ما یوحیٰ إلَیْکَ»{مبادا برخی از آنچه را که به تو وحی می‌شود ترک کنی!}(هود/12) آغاز می‌شود.
