سید مرتضی در «التنزیه»: وقتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله امیرالمؤمنین علیه‌السلام را  به امامت منصوب فرمود، در همان ابتدا، جمعی از قریش پیش او آمدند و گفتند: یا رسول الله، مردم هنوز نومسلمان‌اند و رضایت نمی‌دهند که نبوّت برای تو و امامت برای پسر عمویت باشد! اگر دیگری را به جای او انتخاب می‌کردی، بهتر بود!

پیامبر به ایشان فرمود: من این کار را با نظر خود انجام نداده‌ام که بخواهم در آن صاحب اختیار باشم، بلکه خداوند به من فرمان داده و بر من واجب کرده است. در پاسخ، به او عرض کردند: اگر این کار را به خاطر نافرمانی پروردگارت انجام نمی‌دهی، مردی از قریش را در خلافت با او شریک کن تا مردم آرام شوند و کار به سرانجام برسد، بدون ‌آنکه مردم را با خود مخالف کنی. آنگاه آیه «لَئِنْ أشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرین»{اگر مشرک شوی، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیانکاران خواهی بود}(زمر/65).