امام صادق علیه‌السلام: وقتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «مَن کُنتُ مولاهُ فعلیٌّ مولاه»، یکی از مخالفین گفت: نه به خدا قسم! خدا به او چنین فرمانی نداده و او این سخن را از خود به خدا نسبت می‌دهد!

خدای متعال در پاسخ چنین نازل فرمود: «وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنا بَعْضَ الْأقاویلِ * لَأخَذْنا مِنْهُ بِالْیَمینِ * ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتینَ * فَما مِنکمُ مِنْ أحَدٍ عَنْهُ حاجِزینَ * وَ إنَّهُ لَتَذْکِرَةٌ لِلْمُتَّقینَ * وَ إنّا لَنَعْلَمُ أنَّ مِنکمُ مُکَذِّبینَ * وَ إنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَی الْکافِرین»{اگر او سخنی دروغ به ما نسبت می‌داد * ما او را با قدرت می‌گرفتیم * و سپس رگ قلبش را قطع می کردیم * و هیچ کس از شما نمی‌توانست مانع شود * و مسلماً، تذکری برای پرهیزگاران است * و ما می‌دانیم که بعضی از شما تکذیب می‌کنید * و آن، مایه حسرت برای کافران است}(حاقه/44-50).

منظور از این آیات، محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله است، و منظور از [آیه بعد] «وَ إنَّهُ لَحَقُّ الْیَقینِ»{و آن، یقین خالص است.}(حاقه/51) منظور، علی علیه السلام است.