امام باقر علیه‌السلام: وقتی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله دست علی علیه‌السّلام را در غدیرخم بالا برد و فرمود: هر که من مولای او بودم، حالا علی مولای اوست، ابلیس لعنت‌الله‌علیه به همراه شیاطینش حاضر بودند. وقتی رسول خدا جمله «مَن کُنتُ مولاهُ فعلیٌّ مولاه» را بر زبان آورد، شیاطین به ابلیس گفتند: به خدا قسم که به ما نگفه بودی! تو به ما خبر دادی که اگر پیامبر بمیرد، یارانش پراکنده می‌شوند و اگر قرار باشد یکی برود و دیگری فوراً جای او را بگیرد، این دین استوار و پا برجا خواهد ماند.
ابلیس در پاسخ گفت: متفرّق شوید که یاران او به من وعده داده‌اند که به آنچه پیامبر گفته اقرار نخواهند کرد!
آنگاه آیه «وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إبْلیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعوهُ إلّا فَریقًا مِنَ الْمُؤْمِنین»{ابلیس حرفش را دربارۀ گمراه‌کردنشان به کرسی نشاند و جز عده‌ای مؤمن، همگی دنباله‌رو او شدند.}(سبأ/20) نازل شد.
