امام صادق علیه‌السلام: فضیلت و بزرگی امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این است که هر چه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله آورده، او به آن عمل کرد و از هر چه نهی کرد آن را انجام نداد.
هر فضیلتی که برای پیامبر هست، برای او هم هست به جز اینکه پیامبر برتر از همه موجودات است.
هر کس در احکامی که او بیان کرده شک کند مانند کسی است که در احکام خدا و پیامبر او شک کرده باشد. هر کس در مسأله‌ای کوچک یا بزرگ با آن حضرت مخالفت‌کند، عملی در حد شرک به خدا انجام داده است.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام دروازه ورود به بارگاه خدا بود و فقط از آن طریق می‌توان به خدا رسید. هر کس غیر از این راه را انتخاب کند هلاک می‌شود. این فضیلت در مورد امامان دیگر هم جاری است؛ خداوند آن‌ها را به منزله ستون‌های زمین قرار داد تا ساکنان آن در آرامش باشند. آنان دلایل قاطع خدا هستند برای هر کس که روی زمین یا زیر خاک باشد.
امیرمؤمنان بسیار می‌فرمود: من تقسیم‌کننده بهشت و جهنم هستم.
بزرگترین جدا کننده حق از باطل و صاحب عصا و میسم منم.(1)
تمام فرشتگان و روح الأمین و پیامبران اقرار کرده‌اند که من همان فضائلی را دارم که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله از آن‌ها برخوردار است و همان بار مسئولیتی که بر دوش او گذاشته شد، بر دوش من هم گذاشته شد، و آن بار مسئولیت همان مأموریت از جانب خدای متعال است.
قطعا رسول خدا(ص) در روز قیامت فراخوانده می‌شود و لباسی بهشتی می‌پوشد و از او خواسته می‌شود که صحبت کند و او هم صحبت خواهد کرد. بعد مرا صدا می‌کنند و لباسی بهشتی به من می‌پوشانند و از من خواسته می‌شود صحبت کنم و من همان‌طور که پیامبر صحبت کرد، سخن می‌گویم.
به من خصلت‌هایی داده شده که کسی قبل از من آن‌ها را نداشته است: علم به زمان مرگ‌ها و بلاها، نسب‌شناسی و «فصل الخطاب»(2) به من آموخته شد و چیزی نیست که از آن بی‌خبر باشم و از غیب باخبرم.
مژده دادنم با اجازه خداست و از طرف او انجام وظیفه می‌کنم. همه این‌ها را خداوند به من ارزانی بخشیده و با علمش، من را به دستیابی آن‌ها قادر کرده است.
پ ن(1): منظور از عصا همان عصای حضرت موسی(ع) است. «میسم» آهنى است که با آن رمه را داغ می‌کنند و نشانه مخصوصى می‌گذارند، براى اینکه شناخته شود و گویا رسم شترداران عرب این بوده که براى نشانى، شتران خود را به آرم مخصوصى داغ می‌کردند. «صاحب العصا و المیسم» یعنی رهبر تمام امت بعد از رسول خدا(ص) و جداکننده اهل حق از اهل باطل.
پ ن(2): فصل الخطاب، اصطلاحى قرآنى است و در متون دینى به گونه‌هاى مختلف تبیین شده است. مهم ترین معانى فصل الخطاب، عبارت اند از : ۱- نیکو سخن گفتن 2-قوانین مقبول در داوری‌ها و محاکم 3- داورى عادلانه و بر اساس واقع 4- علم به همه زبان‌ها. 5- منطق نیرومند
