امام صادق علیه‌السلام: مردم از فرموده رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله درباره علی علیه‌السلام در روز غدیرخم غفلت کردند، همان‌طور که از فرمایشات ایشان در «مشربه اُمّ ابراهیم» غفلت کردند.

در آن روز، مردم به دیدار ایشان می‌آمدند. علی علیه‌السلام خواست به رسول خدا(ص) نزدیک شود اما جا نبود. وقتی پیامبر اکرم(ص) دید که حاضران برای امیرالمؤمنین(ع) جا باز نمی‌کنند، با صدای بلند گفت: ای مردم، برای علی جا باز کنید. بعد دست او را گرفت و بر روی زمین و روی زیراندازی که خودش روی آن نشسته بود، نشاند و فرمود: ای مردم، اینان اهل‌بیت من هستند و در حالی که من هنوز زنده و در بین شما هستم، به آنها بی‌اعتنایی می‌کنید؟! به خدا قسم، اگر من از دید شما غایب شوم، خداوند شما را زیر نظر دارد و یقین داشته باشید رحمت، آسودگی، رضوان، خوشرویی، بشارت، دوستی و محبّت برای کسی است که امامت و ولایت علی(ع) را بپذیرد و گوش به فرمان او و جانشینان بعد از او باشد. در این صورت بر من واجب است که آنان را شفاعت کنم؛ چون پیروان من هستند و هرکس پیرو من باشد، از من است. و این سنتی است که از ابراهیم(ع) به من رسیده است؛ چون من از ابراهیم هستم و ابراهیم از من است. دین او دین من است و دین من هم، دین او. سنّتش سنّت من است و سنّت من سنّت اوست و فضل او از فضل من است ولی من افضل از او هستم و فضل من برای او فضیلت است. نشانه درستی حرف من، کلام خدای عزّوجلّ است که فرمود: «ذُرِّیَّةً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ وَ اللَّهُ سمیعٌ عَلِیم»{فرزندانی که بعضی از آنان از نسل بعضی دیگرند و خداوند شنوای داناست!}(آل عمران/34).