قتادة بن دعامه نزد امام باقر علیه‌السلام رفت و درباره معنای آیه «وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إبْلیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعوهُ إلّا فَریقًا مِنَ الْمُؤْمِنین»{ابلیس حرفش را دربارۀ گمراه‌کردنشان به کرسی نشاند و جز عده‌ای مؤمن، همگی دنباله‌رو او شدند.}(سبأ/20) پرسید. ایشان فرمود: وقتی خداوند به پیامبر امر فرمود علی علیه السلام را به امامت مردم منصوب کند تا به آیه «یا أیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغْ ما أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَبِّک وَ إن لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَه» در حقّ علی علیه‌السلام عمل کرده باشد، رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله دست علی علیه‌السلام را در غدیرخم بالا برد و فرمود: هر که من مولای اویم، حالا علی مولای اوست.
شیاطین خاک بر سر کردند! ابلیس لعنت‌الله‌علیه به آنان گفت: چه‌تان شده؟ گفتند: این مرد پیمانی بست که تا روز قیامت دیگر کسی قادر نیست آن را بشکند. ابلیس به آن‌ها گفت: هرگز! کسانی که دور و بر او هستند، چند وعده به من داده‌اند و در عمل به آن با من خُلف وعده نمی‌کنند.
آنگاه آیه «وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إبْلیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعوهُ إلّا فَریقًا مِنَ الْمُؤْمِنین» نازل شد. منظور از «عده‌ای از مؤمنین» یعنی کسانی که پیرو امیرالمؤمنین و ذریّه پاک آن حضرت علیهم السّلام هستند.
