امام باقر علیه‌السلام: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: در سفر معراج، به سدرة المنتهی رسیدم. در محضر پروردگارم خدای عزّوجل ایستادم. به من فرمود: ای محمّد! عرض کردم: پروردگارا، گوش به فرمانم!
فرمود: مخلوقات من را امتحان کردی، کدام یک از آنها برای تو مطیع‌تر بود؟ عرض کردم: پروردگارا، علی(ع)!
فرمود: درست گفتی. چه می‌شود اگر جانشینی برای خودت انتخاب کنی که کارهای تو را به سرانجام برساند و آنچه را که بندگانم از کتابم نمی‌دانند، به آنها بیاموزد؟ عرض کردم: شما یکی را برای من انتخاب کن، چون انتخاب شما، انتخاب من هم هست.
فرمود: من علی(ع) را برای تو انتخاب کردم. پس، تو هم او را جانشین و وصیّ خودت کن. زیرا من علم و دانایی خودم را به او بخشیدم. و او حقیقتاً امیر مؤمنان است و این جایگاه را کسی قبل و بعد از او نخواهد داشت. ای محمّد، علی(ع) پرچم هدایت است و امام هر کسی که از من فرمان ببرد. او نور اولیای من است و آن حقیقتی است که همراه و ملازم متقین کردم(1). هر کس او را دوست داشته باشد، حتما من را دوست دارد و هر که با او دشمنی کند، حتما با من دشمن است. ای محمّد، این‌ها را به او مژده بده.
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، مژده این مطالب را به علی علیه‌السلام داد. علی علیه‌السلام فرمود: من بنده خدا و تحت فرمان او هستم. اگر من را بازخواست کند، به گناهم بازخواست کرده و در حق من ستم نکرده است. و اگر وعده‌هایش را درباره‌ام عملی کند، اختیاردار من است.
پیامبر(ص) فرمود: خدایا، قلبش را جلا بده و بهارش را ایمان به خودت قرار بده!
خدای متعال فرمود: درخواستت را قبول کردم. و همچنین او را گرفتار بلاهایی می‌کنم که هیچ کدام از اولیای خودم را به آنها مبتلا نکرده‌ام! پیامبر(ص) گفت: پروردگارا، او برادر و یار من است!
خداوند فرمود: در علم من ثبت شده که هم او امتحان می‌شود و هم دیگران با او امتحان می‌شوند. و اگر علی(ع) نبود، اولیای من و اولیای فرستادگان من شناخته نمی‌شدند.
پ.ن(1): اشاره به آیه «فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ وَ أَلْزَمَهُمْ کَلِمَةَ التَّقْوَى»{خدا آرامشش را بر پیامبرش و مؤمنان نازل کرد و روح تقوا را ملازم و همراه آنان کرد}(فتح/26).
