امام باقر علیه‌السلام: جبرئیل روز جمعه در عرفات بر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نازل شد و گفت: ای محمّد، خداوند به تو سلام می‌کند و می‌گوید به اُمّت خود بگو: {امروز دین شما را برایتان کامل و نعمت خود را بر شما تمام کردم}(مائده/3) با ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام.
آنگاه پیامبر خطبه ای طولانی ایراد فرمود.
عده‌ای از منافقین به یکدیگر گفتند: نمی‌بینید چشمانش مثل یک دیوانه می‌چرخد؟! او دیوانه عموزاده خود شده است و دائماً او را بالا می‌برد و اگر می‌توانست به او مقامی مثل خسرو و قیصر دهد، این کار را می‌کرد!
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله در پاسخ فرمود: «بسم الله الرحمان الرحیم…». مردم فهمیدند که بر او قرآن نازل می‌شود، به همین دلیل ساکت شدند و ایشان ادامه داد: «ن * وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرونَ * ما أنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّکَ بِمَجْنونٍ * وَ إنَّ لَکَ لَأَجْرًا غَیْرَ مَمْنونٍ * وَ إنَّکَ لَعَلیٰ خُلُقٍ عَظیمٍ * فَسَتُبْصِرُ وَ یُبْصِرونَ * بِأیِّکُمُ الْمَفْتونُ»{نون * قسم به قلم و به آنچه می‌نویسند * که تو به‌لطف خدا و برخلاف تهمت‌ها، دیوانه نیستی * و بی‌گمان، تو پاداشی بی منّت خواهی داشت * راستی که تو اخلاق والایی داری * به زودی خواهی دید و خواهند دید که کدام یک از شما مجنون هستید.}(قلم/3-6).
