عامر بن شراحیل شَعبی: هنگام بازگشت از جنگ اُحد، علی علیه‌السلام هشتاد زخم عمیق برداشته بود. وقتی چشم پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به او افتاد، گریه کرد و فرمود: مردی که در راه خدا به این حال و روز بیفتد، بر خدا واجب است که با او طوری رفتار کند که شایسته او باشد.
علی علیه‌السلام به ایشان گفت: یا رسول الله، خدا را شکر که نگذاشت تو را تنها بگذارم و یا فرار کنم، اما در فکرم که چرا از فیض شهادت محروم شده‌ام؟! پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: إن‌شاءالله آن هم بعداً نصیبت خواهد شد.
سپس فرمود: ابوسفیان پیغام داده که وعده جنگ بعدی ما «حمراء الاسد» خواهد بود. علی علیه‌السلام عرض کرد: به خدا قسم از جنگ با آنها منصرف نمی‌شوم حتی اگر سوار بر دستان مردان به سمت میدان جنگ برده شوم!
خداوند هم این آیه را نازل کرد: «وَ کَأیِّن مِن نَبیٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبّیّونَ کَثیرٌ فَما وَهَنواْ لِما أصابَهُمْ فی سَبیلِ اللّهِ وَ ما ضَعُفواْ وَ مَا اسْتَکانواْ وَ اللّهُ یُحِبُّ الصّابِرین »{چه بسیار پیامبرانی که مردان الهی فراوانی به همراه آنان جنگ کردند. آنها هیچ‌گاه در برابر آنچه در راه خدا به آنان می‌رسید، سست و ناتوان نشدند. و خداوند استقامت‌کنندگان را دوست دارد.}(آل عمران/146)
