رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: هرکس دوست داشته باشد که به دین من متوسل شود و بعد از من بر کشتی نجات سوار شود، باید به علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) اقتدا کند. با دشمنش دشمنی کند و با دوستدارش دوست باشد. او جانشین و خلیفه من بر اُمّتم هم در زمان حیاتم و هم پس از وفاتم است. او بعد از من امام هر مسلمان و امیر هر مؤمنی است. کلام او کلام من، فرمانش فرمان من، نهی او نهی من، پیرو او پیرو من، یاورش یاور من و خوارکننده‌اش خوارکننده من است.
هرکه بعد از من از علی(ع) جدا شود، روز قیامت من را نخواهد دید و من هم او را نخواهم دید. آنکه با علی(ع) مخالفت کند، خدا بهشت را بر او حرام می‌کند و در آتش جایش خواهد داد. هرکس علی(ع) را خوار کند، در روزی که همه به حضور خدا خواهند رسید، خداوند هم خوارش می‌کند. هرکس علی(ع) را یاری کند، خداوند در روزی که با او دیدار می‌کند، یاریش می‌کند و به هنگام سؤال و جواب نکیر و منکر در قبر، حجتش را به او القا می‌کند.
حسن و حسین(ع) پس از پدرشان، دو امام اُمّت من و دو سرور جوانان اهل بهشت هستند. مادرشان سرور زنان جهان و پدرشان سید اوصیاست. از نسل حسین(ع)، نُه امام خواهد بود که نهمین نفر از آنها «قائم» خواهد بود که از فرزندان من است. اطاعت از ایشان اطاعت از من و نافرمانی از آنها، نافرمانی من خواهد بود. از منکران فضیلت آنها و کسانی که حرمت ایشان را بشکنند به خدا شکایت می‌کنم، چرا که برای یاری و انتقام گرفتن از منکران حق عترتم و امامان اُمّتم، خداوند کافی است. «وَ سَیَعلَمُ الَّذینَ ظَلَمواْ أیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبونَ»{و کسانی که ستم کرده‌اند به زودی خواهند دانست به کجا برخواهند گشت!}(شعراء/227).
