‌امام باقر علیه‌السلام: زمانی که پیامبر صلی الله علیه و آله، امیرالمؤمنین و عمار بن یاسر را به مکه فرستاد، [بعضی] گفتند: «محمّد این کودک[=علی]  را فرستاده است و اگر دیگری را به مکه می‌فرستاد شایسته‌تر بود، چرا که مردان بزرگ و شجاع بسیاری در اختیار دارد. به خدا سوگند بر کفر ماندن برای ما از این مسلمان شدن بهتر است». این جماعت خود را به آن دو رساندند و از آن‌ها خواستند به این مأموریت نروند و بسیار آنان را از مکیان ترساندند و عرصه را برایشان تنگ کردند. علی علیه‌السلام در پاسخ فرمود: «حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیل» و سپس به راه خود ادامه دادند.

چون وارد مکه شدند، خداوند پیامبرش را از گفته‌های آن جماعت و پاسخ علی علیه‌السلام آگاه فرمود و آیات: «الَّذینَ قالَ لَهُمُ النّاسُ إِنَّ النّاسَ قَدْ جَمَعواْ لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إِیمانًا وَ قالواْ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ * فَانقَلَبواْ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سوءٌ وَ اتَّبَعواْ رِضْوانَ اللهِ وَ اللهُ ذو فَضْلٍ عَظیمٍ»{کسانی که [برخی از] مردم به ایشان گفتند: «مردمان برای [جنگ با] شما گرد آمده اند، پس از آنان بترسید». و [لی این سخن] بر ایمانشان افزود و گفتند: «خدا ما را بس است و نیکو حمایتگری است». پس با نعمت و بخششی از جانب خدا، [از میدان نبرد] بازگشتند، در حالی که هیچ آسیبی به آنان نرسیده بود، و هم چنان خشنودی خدا را پیروی کردند، و خداوند دارای بخششی عظیم است}(آل عمران/173-174) نازل فرمود.

این آیه در اصل چنین نازل شده بود: «ألَم تَرَ إلی فلان و فلان لَقوا عَلیّاً و عمّاراً فقالا: إنَّ أباسفیانَ و عبدالله بن عامر و أهل مکّه قَدْ جَمَعواْ لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إِیمانًا وَ قالواْ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ».