امام صادق علیه‌السلام: آیات ابتدایی سوره توبه زمانی نازل شد که رسول خدا صلی الله علیه و آله در سال نهم هجرت از غزوه تبوک بازگشته بود. رسول خدا پس از فتح مکه مشرکان را از انجام مناسک حج در آن سال منع نفرمود…. منش رسول خدا این بود که با کسی که با او جنگ نکرده، نجنگد و به قتل نرساند، زیرا خداوند به وی فرموده بود: «فَإن اعتَزَلوکم فَلَم یُقاتِلوکُم وَ ألقَوا إلَیکُم السَّلَمَ فَما جَعَل الله لَکُم عَلَیهِم سَبیلاً»{پس اگر از شما کناره‌گیری کردند و با شما نجنگیدند و با شما طرح صلح افکندند، [دیگر] خدا برای شما راهی [برای تجاوز] بر آنان قرار نداده است}(نساء/90). از این رو، رسول خدا با کسی که از وی دوری می‌کرد، نمی‌جنگید تا اینکه سوره برائت بر وی نازل گشت و به وی امر شد مشرکان را بکشد مگر کسانی که پیامبر بعد از فتح مکه به آنان مهلت داده بود که از جمله آنان می‌توان صفوان بن اُمیّه و سهیل بن عمرو را نام برد.
خداوند فرمود: «براءَةٌ مِنَ اللهِ وَ رَسولِهِ إِلَی الَّذینَ عاهَدتُم مِنَ الْمُشْرِکینَ * فَسیحواْ فِی الْأرضِ أرْبَعَهَ أشْهُر»، بعد از آن هرکجا یافته شوند، باید به قتل رسانده شوند. ماههای سیاحت، ماههایی بود که مشرکان آزاد و مجاز به سیاحت بودند: از 20 ذی حجه تا محرم، صفر، ربیع الاول و ده روز آخر ربیع الآخر. چون آیات نخستین برائت نازل شد، پیامبر آنها را به ابوبکر سپرد و به وی دستور داد به مکه رفته و آنها را در منا و در روز قربانی کردن بر مردم بخواند. چون ابوبکر از مدینه خارج شد، جبرئیل بر رسول خدا صلی الله علیه و آله نازل گشت و گفت: یا محمد، کسی از جانب تو این مأموریت را انجام نمی‌دهد مگر اینکه مردی از اهل بیت خودت باشد. پس پیامبر، علی علیه‌السلام را فراخواند و او را در پی ابوبکر فرستاد. علی در «الرّوحاء» به ابوبکر رسید و آیات سوره برائت را از وی گرفت و عازم مکه شد و ابوبکر نزد رسول خدا بازگشت و گفت: یا رسول الله، آیا آیه‌ای درباره من نازل شده است؟ فرمود: پروردگارم به من امر فرمود که این مهم را یا باید خودم به انجام برسانم یا مردی از اهل بیتم.
