امیرالمؤمنین علیه‌السلام در وصف حمله مغول: آنان را می‌بینم که با چهره‌هایی مانند سپرهای چکش خورده، لباس‌هایی از دیباج و حریر پوشیده‌اند و اسب‌های اصیل را یدک می‌کشند. آن‌چنان کشتار و خونریزی دارند که مجروحان از روی بدن کشتگان حرکت می‌کنند و فراریان از اسیرشدگان کمترند.
یکی از اصحاب گفت: ای امیرالمؤمنین، به تو علم غیب داده‌‌اند؟! امام خندید و به آن مرد که از طایفه بنی کلب بود فرمود: ای برادری کلبی، این اخباری که اطلاع می‌دهم علم غیب نیست؛ علمی است که از دارنده علم آموخته‌ام.
علم غیب، علم قیامت است و آن چه خدا در گفته خود آورده که «إنَّ اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السّاعَةِ»{علم [به] قیامت نزد خداست}(لقمان/34). خدای سبحان از آن‌چه در رحم مادران است، از پسر یا دختر، از زشت یا زیبا، سخاوتمند یا بخیل، سعادتمند یا شقی، آگاه است. و از آن کسی که هیزم آتش جهنّم است یا در بهشت همسایه و دوست پیامبران است. از همه این‌ها آگاهی دارد.
این است آن علم غیبی که غیر از خدا کسی نمی‌داند. غیر از این‌ها، علومی است که خداوند به پیامبرش تعلیم داده و او به من آموخته است. پیامبر صلی الله علیه و آله برای من دعا کرد که خدا این دسته از علوم و اخبار را در سینه‌ام جای دهد و اعضا و جوارح بدن من از آن پر گردد.
