امام باقر علیه‌السلام خطاب به ابوحمزه ثمالی: ای ابوحمزه، آنچه نزد خدا حتمی است و تغییری در آن راه ندارد، قیام قائم ماست. هر کس در آنچه من می‌گویم شک کند، در حالت کفر خدا را ملاقات می‌کند. پدر و مادرم فدای کسی که همنام من است و کنیه مرا دارد و هفتمین امام پس از من است. پدرم فدای او باد که زمین را پس از آنکه لبریز از ظلم و ستم شد از عدل و داد پر می‌کند! ای ابوحمزه، هر که او را درک کند و مطیع فرمان او نباشد، از محمد صلی الله علیه و آله و علی علیه‌السلام اطاعت نکرده است و خداوند بهشت را بر او حرام می‌کند و جایگاهش در آتش است و جایگاه ستمگران چه بد جایگاهی است. کلام واضح‌تر، روشن‌تر و درخشان‌تر از این برای کسی که خداوند هدایتش کرده و در حق او احسان نموده وجود دارد و آن این آیه است: «إنَّ عِدَّةَ الشُّهورِ عِندَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهرًا فی کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأرضَ مِنها أرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذٰلِکَ الدّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمواْ فیهِنَّ أنفُسَکُمْ»{تعداد ماه‌ها نزد خدا، از روزی که آسمانها و زمین را آفریده، در کتاب خدا قطعا دوازده ماه است؛ از این دوازده ماه، چهار ماه، ماهِ حرام است. این است آیین استوار، در نتیجه در این چهار ماه بر خود ستم نکنید}(توبه/36)، و شناسایی ماه‌ها مانند محرم و صفر و ربیع و ماه‌هایی که در پی آن می‌آیند و نیز ماه‌های حرام -رجب، ذیقعده، ذیحجّه و محرم- دین استوار خدا نیست، زیرا یهود و نصاری و مجوس و سایر ملت‌ها و همه‌ی منافقان و مخالفان این ماه‌ها را می‌شناسند و از آن‌ها با نام‌های‌شان یاد می‌کنند. بلکه مقصود از این ماه‌ها ائمّه علیهم السّلام هستند که دین خدا را به پا می‌دارند. مقصود از ماه‌های حرام: 1.امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام است که خداوند نامی از نام‌های خود که «علی» باشد را برای او انتخاب کرد -همان طور که برای رسول خدا صلی الله علیه و آله نیز نامی از نام‌های خود که «محمود» باشد برگزید- و نام سه تن از فرزندان او «علی» است که عبارتند از 2.علی بن حسین 3.علی بن موسی الرضا 4.علی بن محمّد. از این رو، این اسم که از نام خدای متعال مشتق گردیده، دارای حرمت شده است.
عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِی: کنْتُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدٍ الْبَاقِرِ(ع) ذَاتَ یوْمٍ فَلَمَّا تَفَرَّقَ مَنْ کانَ عِنْدَهُ قَالَ لِی یا بَا حَمْزَةَ مِنَ الْمَحْتُومِ الَّذِی لَا تَبْدِیلَ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ قِیامُ قَائِمِنَا فَمَنْ شَک فِیمَا أَقُولُ لَقِی اللَّهَ وَ هُوَ بِهِ کافِرٌ وَ لَهُ جَاحِدٌ ثُمَ قَالَ بِأَبِی وَ أُمِّی الْمُسَمَّى بِاسْمِی وَ الْمُکنَّى بِکنْیتِی السَّابِعُ مِنْ بَعْدِی بِأَبِی مَنْ یمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً وَ قَالَ یا بَا حَمْزَةَ مَنْ أَدْرَکهُ فَلَمْ یسَلِّمْ لَهُ فَمَا سَلَّمَ لِمُحَمَّدٍ(ص) وَ عَلِی(ع) وَ قَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَیهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ بِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ وَ أَوْضَحُ مِنْ هَذَا بِحَمْدِ اللَّهِ وَ أَنْوَرُ وَ أَبْینُ وَ أَزْهَرُ لِمَنْ هَدَاهُ اللَّهُ وَ أَحْسَنَ إِلَیهِ قَوْلُ اللَّهِ تَعَالَى فِی مُحْکمِ کتَابِهِ «إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی کتابِ اللَّهِ یوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِک الدِّینُ الْقَیمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکمْ» وَ مَعْرِفَةُ الشُّهُورِ الْمُحَرَّمُ وَ صَفَرٌ وَ رَبِیعٌ وَ مَا بَعْدَهُ وَ الْحُرُمُ مِنْهَا وَ هِی جُمَادَى وَ ذُو الْقَعْدَةِ وَ ذُو الْحِجَّةِ وَ الْمُحَرَّمُ لَا یکونُ دِیناً قَیماً لِأَنَّ الْیهُودَ وَ النَّصَارَى وَ الْمَجُوسَ وَ سَائِرَ الْمِلَلِ وَ النَّاسِ جَمِیعاً مِنَ الْمُنَافِقِینَ وَ الْمُخَالِفِینَ یعْرِفُونَ هَذِهِ الشُّهُورَ وَ یعُدُّونَهَا بِأَسْمَائِهِمْ وَ إِنَّمَا هُمُ الْأَئِمَّةُ(ع) الْقَوَّامُونَ بِدِینِ اللَّهِ وَ الْحُرُمُ مِنْهَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِی بْنُ أَبِی طَالِبٍ(ع) الَّذِی اشْتَقَّ اللَّهُ تَعَالَى لَهُ اسْماً مِنِ اسْمِهِ الْعَلِی کمَا اشْتَقَّ لِرَسُولِ اللَّهِ(ص) اسْماً مِنِ اسْمِهِ الْمَحْمُودِ وَ ثَلَاثَةٌ مِنْ وُلْدِهِ أَسْمَاؤُهُمْ عَلِی (عَلِی بْنُ الْحُسَینِ وَ عَلِی بْنُ مُوسَى وَ عَلِی بْنُ مُحَمَّدٍ) فَصَارَ لِهَذَا الِاسْمِ الْمُشْتَقِّ مِنِ اسْمِ اللَّهِ تَعَالَى حُرْمَةٌ بِهِ.
