امام باقر علیه‌السلام: روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در میان یارانش نشسته بود که علی علیه‌السلام با لباسی کهنه و پاره که قسمتی از بدن او را نشان می‌داد، وارد شد و در نزدیکی پیامبر(ص) نشست. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله کمی به او خیره شد و سپس این آیه را تلاوت فرمود: «وَ یُؤْثِرونَ عَلی أنفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَن یوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلٰئِکَ هُمُ الْمُفْلِحون»{دیگران را بر خود ترجیح می‌دهند، هرچند خودشان نیازمند باشند. چنین کسانی که از خودخواهی و تنگ‌نظری در امان‌اند، خوشبخت‌اند.}(حشر/9). بعد، به علی علیه‌السلام فرمود: تو سرآمد، سرور و امام کسانی هستی که این آیه درباره آن‌ها نازل شده است.
سپس ادامه داد: یا علی، لباسی را که به تو دادم تا بپوشی کجاست؟ گفت: یا رسول الله، یکی از صحابه پیش من آمد و از کمبود لباس خود و خانواده‌اش گلایه کرد. دلم به رحم آمد و آن لباس را به او بخشیدم و می‌دانم که خدا بهتر از آن را بر تن من خواهد کرد.
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: راست گفتی؛ همین الان جبرئیل به من گفت که خدا به جای آن لباس، در بهشت، لباسی از دیبای سبز در نظر گرفته که با یاقوت و زبرجد تزیین شده است. چه پاداش خوبی است پاداش پروردگارت که به خاطر سخاوت نفس و طبع بلند تو و صبر کردنت بر این لباس کهنه و پاره به تو تعلق گرفت. این مژده برای توست ای علی!
علی علیه‌السلام هم راضی و خوشحال از خبری که پیامبر(ص) به او داده بود، از آنجا رفت.
