ابوسعید خُدری گوید: نشانه منافق بودن، دشمنی با علی بن أبی طالب بود. روزی در حالی که رسول خدا صلی الله علیه و آله به همراه جمعی از مهاجرین و انصار که من هم در میان ایشان بودم، در مسجد بود، علی علیه السّلام وارد شد و از همه عبور کرد تا اینکه نزد پیامبر در جایی که همیشه می‌‌نشست، نشست. پس مردی درِ گوشی با مرد دیگر چیزهایی گفت -و آن دو متَّهم به نفاق بودند- که رسول خدا صلی الله علیه و آله دریافت که قصد آن‌‌ها از این کار چه بوده است. از این رو به شدت به خشم آمد آن‌‌گونه که چهره‌‌اش برافروخته شد. سپس فرمود: سوگند به کسی که جانم در دست اوست، هیچ بنده‌‌ای تا مرا دوست نداشته باشد، وارد بهشت نمی‌‌شود. بدانید دروغ می‌‌گوید کسی که می‌‌پندارد مرا دوست می‌‌دارد اما با این -و دست علی علیه السّلام را در دست خود گرفت- دشمنی می‌‌کند.

پس خدای عزّوجل این آیه را در مورد آن دو منافق نازل فرمود: «یا أیَّها الَّذینَ ءامَنواْ إذا تَناجَیْتُمْ فَلا تَتَناجَوْاْ بِالْإثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصیَتِ الرَّسولِ وَ تَناجَوْاْ بِالْبِرِّ وَ التَّقْویٰ وَ اتَّقواْ اللّهَ الَّذی إلَیْهِ تُحشَرون»{ای کسانی که ایمان آورده اید، چون با یکدیگر محرمانه گفتگو می کنید، به [قصد] گناه و تعدّی و نافرمانی پیامبر با همدیگر محرمانه گفتگو نکنید، و به نیکوکاری و پرهیزگاری نجوا کنید، و از خدایی که نزد او محشور خواهید گشت پروا دارید.}(مجادله/9)