حبیب سیستانی از امام باقر علیه‌السلام نقل می‌کند: ای حبیب، وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله مکه را فتح کرد، در عبادت خدای عزّوجل و ادای شکر در طواف کعبه، خود را به رنج و زحمت انداخت در حالی که علی علیه‌السلام نیز همراه او بود. وقتی شب شد، برای انجام سعی، سمت صفا و مروه حرکت کردند. هنگامی که از صفا به سمت مروه پایین آمدند، در بیابان و در نزدیکی نشانه‌ای که می‌بینی قرار گرفتند. نوری از آسمان آنها را در برگرفت و کوه‌های مکه برای آن دو روشن و نورانی شد و چشم‌های آن دو، از شدت این نور به زیر افتاد و دچار وحشت شدیدی شدند. رسول خدا به راه خود ادامه داد تا اینکه از درّه بالا رفت و علی علیه‌السلام هم او را دنبال کرد. سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله سر به آسمان بلند کرد و ناگهان دو انار را بالای سر خود دید. رسول خدا آن دو انار را گرفت و خدای عزّوجل به محمّد صلی الله علیه و آله وحی کرد که: ای محمّد، این دو انار از بهشت چیده شده‌اند و به جز خودت و وصیّ تو علی بن أبی طالب، کسی نباید از آن بخورد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله یکی از آنها را خورد و علی علیه‌السلام نیز آن دیگری را.
